به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، بیشترآثار به نمایش درآمده اغلب از ایده ای جذاب برخوردار بودند كه قابلیت جذب مخاطب را به شكل بالقوه دارا هستند اما این قدرت به فعل درنیامده و شاهد محصول نهایی ضعیفی هستیم.

محصولاتی كه از جانب فیلمنامه ضربات جبران ناپذیری خورده و قدرت همسو كردن مخاطبان باشخصیت های خود را ندارند. برای مثال می توان از فیلم 'میگرن' یاد كرد كه اندك شخصیت های مركزی اش خوب از كار درنیامده و بیشتر به ادای زندگی شباهت دارد تا خود زندگی!

تاریخ مصرف دار بودن نیز مشكل دیگر این فیلم است كه با وجود نشانه هایی فراوان از سال 1390 شخصیت هایش كهنه و قدیمی به نظر می رسد. این موضوع در فیلم 'خرس' ساخته خسرو معصومی به شكل دیگری مطرح است با این تفاوت كه زمان وقوع داستان انتهای دهه شصت اما خانه و زندگی افرا (یكی از شخصیت های اصلی فیلم)فراتر از آن زمان به نظر می رسد!

نكته دیگر اینكه اغلب آثار به نمایش درآمده فاقد پیرنگ بوده و تنها با اتكا بر ایده ای جذاب داستانشان را پیش می برند.'پذیرایی ساده' مانی حقیقی از جمله آنهاست كه دو شخصیت خود را در موقعیتی جفنگ قرار داده و فیلم را با تكیه بر نمادها و تاكید گل درشت روی پول و ثروت پیش می برد. مشابه این اتفاق در 'خرس' نیز رخ داده است كه در آن ایده ای جذاب اما استفاده شده محور قصه قرار گرفته اما به دلیل یكنواختی و فقدان خرده پیرنگ به نتیجه درخشانی نرسیده است.

در میان فیلم های به نمایش درآمده این چهار روز به حرفه خبرنگاری توجه ویژه ای شده و در فیلم های 'یك سطر واقعیت' و 'زندگی خصوصی' به شكل پررنگ تری بدان پرداخته شده است.اما هیچیك موفق به ارایه تصویری درست و منطبق بر واقعیت از آنها نشده و در چنبره كلیشه ها گرفتار آمده اند.

در اولی كسری در مقام یك روزنامه نگار و سردبیر نشریه ای خصوصی فاقد هوش و ذكاوت است كه به سرعت گول خورده و غافلگیر می شود!،شخصیتی به شدت كلیشه ای و اغراق شده كه در هنگام نمایش موجبات نارضایتی خبرنگاران و اهل قلم را فراهم كرد.

در 'زندگی خصوصی' نیز روزنامه نگار بودن ابراهیم كیانی تنها بهانه ای برای پیشبرد داستان است و كاركرد دیگری ندارد به گونه ای كه وی می توانست هر شغل دیگری هم داشته باشد و آب هم از آب تكان نخورد!

جالب اینكه فیلمنامه فیلم فوق را یكی از نویسندگان نشریات سینمایی سال های قدیم نوشته كه این امر تعجب مخاطبان سینمای رسانه را مضاعف كرد.

نكته دیگر عدم پایان بندی مناسب در اغلب فیلم های به نمایش درآمده است كه گاه چند پایان را در خود جای داده اند كه این امر برای یك سینماگر حرفه ای شكست بزرگ به شمار می رود.

'خرس' یكی از بارزترین نمونه های اینچنینی است كه به لحاظ پایان بندی مشكلات بسیار دارد و در كنار آن می توان به 'میگرن' اشاره كرد كه پایان آن به هیچوجه با كلیت فیلم همخوانی ندارد.

در این میان تنها فیلم 'بوسیدن روی ماه' ساخته همایون اسعدیان از ساختاری استاندارد برخوردار بوده و در تعریف قصه خود موفق عمل كرده است كه این اتفاق در فیلم های به نمایش در آمده در چهار روز نخست یك اتفاق نادر محسوب می شود.

فراهنگ**9173**م.ج